Kadir Keskin

 RAHMETLİ  EŞİNİN TÜLBENTİNİ  HERGÜN KOKLAYARAK  GÖZ YAŞIYLA ISLATAN ARKADAŞIM

   Geçen hafta evimden çıktım, çarşıya gitmek üzere dolmuş durağına vardığımda, cami cemaatinden ben yaşta bir arkadaşımla  karşılaştım.. Selamlaşıp hoş beşten  sonra, sordum: “hayrola nereye hacım?”  “ Perşembe pazarına gidiyorum.”  dedi. “ Perşembe pazarı size çok uzak, neden pazartesi pazarına gitmiyorsun?” dediğimde, “ Ben hep pazartesi pazarına gidiyorum.  Ancak,  perşembe pazarından gül fidanı alıp  eşimin  mezarına dikeceğim. Daha  önce diktiğim gül kurumuş.” dedi.  İçimden  diyecektim ki “ Hiç sağlığında  rahmetliye  bir gül alıp da  hediye ettin mi?”  ama  cesaret edemedim,  belki yanlış anlar, diye.  Ama yine de kendisine “ Nasıl ikinci eşinde  inşallah bir sıkıntı yaşamıyorsundur?” dediğimde,  hemen yüz şekli birden değişti  ve  : “ Karıştırma  be hocam!” dedi. Ben de “Bir art niyetle sormadım  çok özür dilerim” dediğimde, biraz sonra  kendisi açılmaya başladı. “ Hocam olmuyor, olmuyor, olmuyor.  Hiç bir şey eskisi gibi olmuyor. Çocukların, torunların  ayağı evden kesildi. Haydi  onlar da bir tarafa, evlerinde  gidip görüyorum. Bu ikinci eşimin beyi  belediye çöpçüsü imiş. Katiyetle küçük görmüyorum meslek, meslektir. Her meslek  benim yanımda değerlidir.  Anlatmak istediğim çöpçünün hayat standardı bellidir. Ben ise  teknisyenim, emekliyim.  Beş katlı çift daireli  evim var, maaşım  var, kira gelirlerim ise iki üç maaş tutuyor. Yediğimiz önümüzde, yemediğimiz arkamızda. Aldığımız parayı yiyemiyoruz. Geçenlerde  söylemesi  ayıp  benden tavuk istedi.  Gittim marketten   en güzel markanın organik tavuğunu aldım.   Sofra  kuruldu, ilk kaşıkları aldık. Tam o  anda  ' Diğer kocamın aldıkları tavuklar daha lezzetliydi' demesin mi?  Çorba  kaşığı  ağzımda kaldı. dahasını anlatmama lüzum varmı hocam? Senin analayacağın  evde her zaman rahmetli hocanın ikinci eşiyle  yaşadığı sıkıntıları  biz de yaşıyoruz. Biliyorsun Nasrettin Hoca ile  ikinci eşi yatağa girmişler, başlamış eşi: ' Benim efendi şöyleydi, benim efendi böyleydi.' eski kocasını meth  etmeye başlamış. Kıskançlık damarı kabaran Nasrettin hoca, eşine   bir omuz vurarak hanımını  yataktan aşağı düşürmüş.  'Ne oldu bey!' dediğinde hoca: ' ne olacak  senin efendi , bizim hanım olduk dört kişi. Dört kişi  iki kişilik yatağa sığar mı? Birimiz yatağı terketmesi  gerekiyordu o da sen oldun.'  velhasıl hocam hergün Nasrettin hocanıın  ikinci eşiyle olan dırdırını  biz de yaşıyoruz. Birgün  birbirimize bir omuz vuracağız ama  o mu  vurur, yoksa ben mi? sabırla  bekliyorum  ve omuz vurmamak için sabrediyorum." "Tamam tamam  anlaşıldı  hacım " diyerek  konuyu kapatmak istedim.  Bu defa  arkadaşım kapatmak istemiyordu. Çarşıya kadar  sıkıntılarını anlatmaya devam etti. Belli ki  sıkıntılarını anlatarak rahatlamak istiyordu.   Ben de iyi bir dinleyici olarak  dinlemeye devam  ederek kısmen olsa biraz rahatlattım.

Yine Manisa'da   oldukça fakir ve dar gelirli  bir adamın  karısı olarak   hayatlarını devam ettiren bir bayan, trafik kazasında  kocasını kaybedince kendisine talip olan maddi durumu  iyi  bir beyle  evlenir.  Yıllar süren evliliğinden  sonra  ikinci beyi de ölür. Bu hanım kocasının  ölümünün  hemen haftasında  mevlit okutur. Mevlide  gelenler sanırlar ki  yeni ölen kocası için mevlit okutuyor. Mevlit sonunda  yapılan duada  ikinci koasının değil de birinci kocasının ismi geçince  davetliler  hayretle sorarlar " Hayrola..... hanım bu neyi nesi?" dediklerinde, " Bu benim  içimdeki ukdeydi, onu çok seviyordum, İkinci kocama da daha sonra okutacağım" cevabını verir. " İlk göz ağrısı " denen şey herhalde bu olsa gerek.

Bu hoş sohbetlerin anlatıldığı bir toplumda  hanımı ölen   ve ikinci evliliğini  yapan bir arkadaşımıza  hep beraber   sorduk.  Dedik ki: " Herhalde ikinci  evliliğinde mutlu olan  sadece sensin" dediğimizde,  arkadaşımız burnunda solurcasına " Hı ..Hı.. siz öyle bilin" demesin mi? Baktık ki   o arkadaşımızın da kendine  göne   sıkıntıları  var  ve konuyu fazla deşmedik. Ama arkadaş  şunu ekledi. " Hiç olmazsa benim çocuklarımın ayakları evimden  kesilmedi" diyerek mutlu olduğunu ifade etti.

 "Bir kimse din kardeşini sevdiği zaman, kendisini sevdiğini ona bildirsin."  buyuran  bir peygamebirimiz ve  güler yüzü, güzel bir sözü sadaka  olarak kabul eden bir dinimiz var iken, neden sevgimizi, en çok ihtiyaç duyduğumuz anlarda  yüzümüze söylemiyoruz da  öldükten sonra   kabir süslemisiyle  ve her hafta kabir ziyaretlerinde döktüğümüz göz yaşları ile ifade etmeye çalıyoruz? Allah aşkına bana bunun bir cevabını verin. Eşini kaybeden bir arkadaşım her gün  eşinin  tülbentini koklayarak  göz yaşı ile ıslattığını bizzat bana itiraf etti. Ölen eşinin  hiç bir   eşyasını  yıkatmayarak her gün onları koklayarak hasret giderdiğini söyledi.  Acaba  kuru tülbendi kokladığı  kadar  canlı  iken sağlığında  eşini  böyle  candan göz yaşı ile kokladı mı? Sanmıyorum. 

Gelin sevgimizi,  sevdiklerimize  toprak üstünde iken yüzlerine ifade edelim. Toprak altına girdikten sonra   sözlerimizin ve akıttığımız göz yaşları,  ne kendimizin, ne de kaybettiğimizin yarasına  bir merhem olmuyor. ( Yazımı  okuyan  bayan  kardeşlerim,  bu yazımı lütfen   eşleriyle  paylaşsınlar)